Kolacja z Katarzyną

Pod koniec października br. Wydawnictwo Znak zorganizowało konkurs pod tytułem „Imieniny Katarzyny”, w którym oprócz najnowszej powieści Katarzyny Michalak „Ogród Kamili” można było wygrać kolację z samą autorką. Nagroda kusząca i skłamałabym pisząc, że tylko sympatia do Pani Kasi skłoniła mnie do uczestnictwa w tym konkursie. Nie liczyłam, że znajdę się na podium, ale kiedy otrzymałam e-mail z Wydawnictwa, musiałam przeczytać go kilkakrotnie zanim dotarło do mnie, że to właśnie ja będę miała przyjemność osobiście poznać kobietę, która swoimi słowami poruszyła moją wrażliwość i "wylała" na mnie morze emocji.

Katarzyna Michalak jest niewątpliwie jedną z najpopularniejszych polskich pisarek i ma na swoim koncie kilkanaście bestsellerowych powieści, które sprawiają, że grono jej czytelniczek stale rośnie. Ja miałam przyjemność przeczytania tylko „Mistrza” i muszę przyznać, że „przygoda” z tą książką przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Znalazłam w niej więcej, niż się spodziewałam i choć inne książki autorki nie trafiły jeszcze w moje ręce, to jestem pewna, że w niedługim czasie przeczytam je wszystkie (z miesiąca na miesiąc jestem coraz bliżej mety w bibliotecznej kolejce). Oprócz licznego grona fanów autorka ma równie wielu przeciwników, którzy zarzucają jej, że nie przyjmuje negatywnej krytyki swoich książek i niewystarczająco przygotowuje się do podejmowanych tematów...

Spotkanie odbyło się 7.11 w warszawskiej restauracji „Różana”. Jadąc na nie oprócz radości i podekscytowania czułam mały niepokój i tremę, które okazały się bezpodstawne. Wystarczyło kilka minut i wszystkie lody zostały przełamane. Wbrew temu, co twierdzą niektórzy internauci Kasia jest bardzo ciepłą i serdeczną osobą, która ma duży dystans do siebie i nie ma problemu z krytyką, ale tą konstruktywną. Trudno się dziwić, że swoje książki traktuje jak dzieci i boli ją, kiedy ktoś wyżywa się na nich. Ma w sobie dużo spontaniczności i czasem gubi dni tygodnia. Pozwala swoim bohaterom żyć własnym życiem, dlatego czasem swoim zachowaniem zaskakują ją i wprowadzają fabułę na nowe tory. Dla zrozumienia i wczucia się w sytuację swoich postaci pozwoliła zakuć się w kajdanki i obezwładnić, a także wynajęła apartament prezydencki. Czerpie z życia, czasem z własnego doświadczenia i choć wydaje się to niemożliwe - epizod  w „Powrocie do poziomki” w którym pewna kobieta, sama ukradła sobie samochód oparty jest na faktach.

Kasia jest dziewczyną bardzo sympatyczną, wrażliwą (ale to wiecie z jej książek, ponieważ bez odpowiednich pokładów empatii, nie umiałaby wyrazić uczuć w tak namacalny sposób i pobudzić czytelnika do odpowiednich reakcji), miłą, otwartą i z poczuciem humoru. Czas w jej towarzystwie płynie bardzo szybko i zanim się spostrzegłam cztery godziny minęły, a temat książek nie był jedynym, jaki udało nam się zgłębić. Jestem szczęśliwa, że miałam okazję poznać bliżej jedną z najlepszych polskich autorek i mam nadzieję, że nie zabraknie jej weny twórczej na nowe projekty, chociaż ja z największym utęsknieniem czekam na „Czarnego księcia”.

Olu miło było Cię poznać, bliźniaki również...

* źródło zdjęcia: portal Lubimy Czytać